Ik voel mij goed als de pieper aan mijn broekriem hangt.

Peter (29), brandweervrijwilliger

Brandweerman worden was voor mij geen jongensdroom. Het is mijn buurman, zelf een luitenant, die me erover sprak. Ik hou van uitdaging, actie en het onverwachte in het leven. De verhalen van mijn buurman spraken echt tot mijn verbeelding. En hij heeft gelijk. Ik ben nu sinds 5 jaar brandweervrijwilliger en het is uitgegroeid tot een passie die ik niet meer kan wegdenken. 

Ik ben Ingenieur van opleiding en heb een eigen zaak als verhuurder van ceremoniewagens: limousines en oldtimers. Een job die vooral van vrijdag tot en met zondag veel aandacht vraagt. Van maandag tot donderdag kan ik me dan beschikbaar stellen als brandweervrijwilliger. Ik heb last van FOMO: Fear of Missing Out van een interventie. Als dat gebeurt, dan ben ik de rest van de dag gefrustreerd. Ik voel me dus het best als de pieper aan mijn broek hangt. Zelfs op restaurant als ik niet beschikbaar ben, dan nog wil ik hem aan mijn riem. Als we dan terug naar huis rijden en we zijn binnen de juiste afstand van Kontich, dan meld ik mij meteen terug aan. Zo reed ik eens voor een huwelijk met de limousine wanneer ik op de terugweg een oproep kreeg. Ik ben dan met de limousine naar de kazerne gereden, snel mijn kostuum en das uitgedaan, brandweerpak aan en mee op interventie vertrokken. Omdat ik toen reageerde, kon de wagen misschien 30 seconden of een minuut sneller vertrekken en dat kan een mensenleven redden. 

Toen ik met mijn vriendin ging samenwonen, mocht zij kiezen waar. Zolang er maar op 700 of 800 meter een kazerne in de buurt was. En ja, ik doe nu ongeveer 2 min 20 seconden over de afstand van in mijn bed tot in de brandweerwagen. Wie als eerste aankomt, mag mee met de eerste wagen. En die spanning, samen met de kameraadschap, daar doe ik het voor. Wanneer de pieper afgaat, raast de adrenaline door m’n lichaam, krijgt de interventie mijn volle focus en ga ik door tot het probleem of de situatie is opgelost.

Ik had nooit verwacht dat het zo’n passie zou worden. Ondertussen volg ik de opleiding tot sergeant en heb ik ook de cursus voor chauffeur achter de rug. Hoe meer specialisaties je hebt, hoe vaker je opgeroepen kan worden.

Ik onthoud vooral de mooie en de grappige situaties. Zoals wanneer we een grapje uithalen met een aspirant-brandweerman, net zoals ze bij mij gedaan hebben.